ابر باران زا

ساحلِ زيبای چشمت كاش طوفان زا نبود

رودِ چشمت نازنين وابسته ی دريا نبود

چشمِ آرامت خبر از موجِ سركش می ­دهد

كاش چشمانِ قشنگت ابرِ باران زا نبود

كاش می­ شد تا غمت قسمت كنيم ای خوب من

تا به دوشت عالمی غم های پابرجا نبود

آبیِ چشم تو می شويد فغانِ اشك را

كاش اشكِ درد رویِ گونه­ ات پيدا نبود

كاش می ­شد خنده بر صبحِ لبانت بشكفد

غم هم آغوشِ شكر ريز لبِ زيبا نبود

كاش ميی شد در عبور جاده­ ای بی انتها

همسفر ردّی ز ما بر سينه ی صحرا نبود

كاش اين شام سيه تا صبحِ صادق می دويد

مطرب از دل می ­زد و دل در غم فردا نبود

محمد ضیائی